Би монгол хэл судлаач хүн биш л дээ. "Чихний чимэг болсон аялгуу сайхан монгол хэл минь" хэмээн санаашран зовниж суудаг ч хүн биш. Блогтоо бичлэг оруулахдаа аль болохоор үг үсгийн алдаагүй, дүрмийн дагуу бичихийг хичээдэг ч олон блогчдийн бичлэгийн хэлбэр буюу "блогийн хэлээрээ" бичдэгийг нь буруушаагаад байдаг ч нэгэн биш. Энэ талаар надтай надгүй өчнөөн хүмүүс шинжлэх ухааны түвшинд ч бай, энгийн санаа бодлын хэмжээнд ч бай олонтаа маргалдсан, маргалдаж байгаа, маргалдана. Би л дутав гэж. Тэгээд ч бичгийн хэлийг ярианы хэл шигээ болгох, тодруулбал ярьж байгаа дуудлагаараа бичих энэ хэв маяг нь зөв эсхүүл буруу алин болохыг төдийлөн сайтар ухаараагүй байгаа би түүнийг шүүн тунгаана гэж юу байхав. Харин сүүлийн үед монгол үгээ мэдэхгүй байгаа хүмүүсийг л зад шүүмжилмээр, шүүмжлэхээсээ ч илүүтэй Монгол хүн байж, монголдоо төрж өсчихөөд монгол үгнүүдээ мэддэггүйг нь гайхаад байгаа юм. Нэг зүйлийг тодруулж хэлэхэд би энд нутгийн аялгууны эсхүүл төдийлөн хэрэглэгддэггүй бүүр эсхүүл цаг үеийн хөгжлөө дагаад хэрэглээнээс гарч байгаа, гарчихсан үг хэллэгүүдийн тухай яриагүй шүү, зүгээр л өдөр тутмын хэрэглээний нийтлэг үгсийн талаар бичиж байна..........

Миний монгол түмэн үр хүүхэддээ утгыг бодож, бэлэгдлийг ерөөж алдар хайрладаг ардын сайхан уламжлалтай. Харин Америк зэрэг улс утгыг чухалд тооцохгүй, дуудлага, сонсогдох байдлыг илүүд үздэг гэж уншиж байсан юм байна. Нээрээ ч тийм. Жишээ нь Fisher, Fox, Baker гэх мэт. Монгол хүн хүүхэддээ дээрх нэрнүүдээс өгвөл хөөрхий тэр хүүхэд насаараа бусдын доог тохуу болох байлгүй дээ. Хөөе Загасчаан, Үнэгээ, Талхчаан гээд л дуудахаар ямар л олигтой байв гэж. Харин ч доромжлох хүнээ л ингэж дуудах байх. Ойрын жишээ гэвэл "Талх" Ганхуяг байх шив дээ. Ганц нэг нь иймэрхүү байдлаар егөөдүүлээд байгаа болохоос олонх нь аав, ээжийнхээ хайрласан нэрийг "аягүй" сайхан уриатайгаа хослуулж, айхтар сайн ашиглаж байна цаад улс төрчид чинь. ...

      Хүн ахтай, дээл захтай...